"Gra o tron" - George R. R. Martin

"Gra o tron" - George R. R. Martin


W Zachodnich Krainach o ośmiu tysiącach lat zapisanej historii widmo wojen i katastrofy nieustannie
wisi nad ludźmi. Zbliża się zima, lodowate wichry wieją z północy, gdzie schroniły się wyparte przez ludzi pradawne rasy i starzy bogowie.
Zbuntowani władcy na szczęście pokonali szalonego Smoczego Króla, Aerysa Targaryena, zasiadającego na Żelaznym Tronie Zachodnich
Krain, lecz obalony władca pozostawił po sobie potomstwo, równie szalone jak on sam.
Tron objął Robert - najznamienitszy z buntowników. Minęły już lata pokoju i oto możnowładcy zaczynają grę o tron...
źródło: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/134254/gra-o-tron

Pod wpływem szumu towarzyszącemu od jakiegoś czasu „Grze o tron” w końcu i ja postanowiłam sprawdzić co to za cudo i nad czym te wszystkie zachwyty.

Nie powiem, początki były ciężkie, ale kartka na której zapisywałam wszystkich bohaterów i opisywałam kto jest kim bardzo pomogła.

Ciężko streścić o czym jest książka. Oczywiście głównym wątkiem, jak wskazuje sam tytuł jest walka o władzę. W tym przypadku o władzę nad  Siedmioma Królestwami.  Ale poza tym jest tu niezmiernie wiele wątków a jeszcze więcej bohaterów. I bohaterowie są chyba najmocniejszą stroną książki.

Nie ma postaci bezbarwnych, każdy jest wyrazisty, każdy budzi jakieś emocje, czytając po pewnym czasie możemy bez większych problemów określić kogo lubimy a kogo chętnie zobaczylibyśmy martwym.

Mamy tu pełen wachlarz ludzkich cech. Niektórzy są honorowi, sprawiedliwi i gotowi poświęcić się dla dobra sprawy. Innym zależy tylko na władzy i nie ugną się przed niczym aby osiągnąć założony cel. Jeszcze inni są bezwzględni, podstępni, tchórzliwi lub naiwni. Są to postacie bardzo ludzkie, które nie są idealne. Zdarza im się popełnić błąd lub podjąć złą decyzję, za którą później przyjdzie im zapłacić.

Moimi ulubionymi postaciami zostali Eddard Stark - Lord Winterfell, Jon Snow – bękart Lorda Starka i Daenerys  Targaryen – Smocza Księżniczka.  Zwłaszcza Dany, od pierwszego pojawienia się na kartkach książki, obdarzyłam wielką sympatią. Ale polubiłam również Brana i Arya Starków – dzieci Lorda Neda.

Podziwiam Georga Martina za stworzenie takiej powieści. Podziwiam go za to że potrafił stworzyć wszystko od podstaw. Cały świat przedstawiony w książce jest dziełem jego wyobraźni. Wątki są wciągające, bardzo prawdziwe, czytając ma się wrażenie, że historie przedstawione w książce mogły wydarzyć się naprawdę. Mimo mnogości wątków wszystko się zgadza, wszystko do siebie pasuje. Wszelkie opisy przedstawiane są w taki sposób, że czytelnik bez problemów może zobaczyć to co autor chciał pokazać. Wystarczy czytać a wyobraźnia resztę zrobi sama.

 „Gra o tron” określana jest mianem powieści fantasy ale wątków fantastycznych jest w niej jak na lekarstwo (przynajmniej w tym tomie). Ja bym ją bardziej określiła mianem powieści rycerskiej ale można w niej znaleźć elementy, które pasowałyby też do innych gatunków. Jest w niej romans, sensacja a nawet można by się doszukać wątku kryminalnego. Autor połączył w jednej książce wszystkie najlepsze cechy różnych gatunków literackich.

 Jak na taką książkę moja recenzja może nie jest zbyt wyczerpująca ale to dlatego, że „Grę o tron” bardzo ciężko opisać i streścić. Trzeba ją przeczytać, żeby się dowiedzieć na czym polega jej fenomen. Teraz muszę szybko obejrzeć pierwszy sezon serialu aby sprawdzić czy jest równie dobry jak książka. Powieść może mnie nie powaliła aż tak bardzo jak niektórych ale na pewno zachęciła do tego żeby sięgnąć po drugi tom, który powinnam dostać za dwa dni. Mam nadzieję, że w nim autor zakończy chociaż kilka wątków i dowiem się jak potoczyła się dalsza gra o tron.