czwartek, 28 czerwca 2012













"Czarownica" - Anna Klejzerowicz


Co się dzieje, kiedy mężczyzna porzuca swe dotychczasowe życie i ucieka od wielkomiejskiej cywilizacji?

Michał rezygnuje z miejskiego życia i stawia malowniczy dom na wsi. Od pierwszej wizyty w okolicy intryguje go mieszkająca na skraju wsi samotna kobieta, którą miejscowi zwą czarownicą. Poznanie jej i spotkanie sześcioletniej, zamkniętej w sobie dziewczynki na zawsze zmieni życie Michała i stanie się przyczyną wielu dramatycznych wydarzeń i trudnych decyzji...


źródło: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/133149/czarownica



Pierwszym powodem dla którego zwróciłam uwagę na „Czarownicę” była okładka książki. Niby zwykłe zdjęcie dziewczynki ale jednak ma w sobie coś takiego, że wprost hipnotyzuje. Tym czymś są oczy tej małej. Ogromne, brązowe z niesamowicie długimi rzęsami. Miałam momenty, że przerywałam czytanie żeby popatrzeć się na okładkę i na tym zajęciu spędzałam kilka minut.

Nie czytałam żadnej książki Anny Klejzerowicz, nie znałam jej twórczości. Nie wiem dlaczego ale spodziewałam się jakiejś zwykłej przeciętnej książeczki na dwa popołudnia. Takiej którą przeczytam i za kilka dni zapomnę. Och, jak się cieszę, że się myliłam. Bo okazało się że książka nie jest głupia. Jest bardzo mądra, poruszająca ważne i trudne tematy.

Głównym bohaterem „Czarownicy” jest Michał, czterdziestoletni mężczyzna, który pod wpływem znajomych przeprowadza się z Gdańska na wieś. Kupuje tan działkę, stawia dom, przygarnia psa i kota. Przy okazji poznaje dwie osoby. Jedną jest Ada, tajemnicza, rudowłosa kobieta, do której od pierwszego spotkania coś Michała ciągnie.
Drugą jest sześcioletnia Małgosia. Dziewczynka, zaniedbywana przez matkę, wychowująca się praktycznie sama, którą w końcu dopada osobista tragedia.
Obie kobiety całkowicie odmieniają życie Michała.

Czytając bardzo dobrze można poznać bohaterów. Michał jest ciepłym uczuciowym facetem, który szuka miłości. Ada, kobietą po przejściach bojącą się komuś zaufać i pokochać. No i Małgosia, biedne dziecko które przeżyło wielką traumę, którego wprost nie można nie polubić. Ogromnie mi jej było żal i współczułam jej. A jednocześnie podziwiałam to jak była silna.

Ciężko jednym słowem określić książkę. Z jednej strony opisuje piękno przyrody i zalety życia na wsi. Czytając opisy aż ma się ochotę uciec gdzieś na łono natury, zbudować sobie domek jaki ma Michał i zaszyć się tam. Chodzić na spacery do lasu, mieć masę zwierząt, ogród z kwiatami do którego można zejść z werandy. Takie sielskie życie jak z „Pieśni” Kochanowskiego. A z drugiej strony pokazuje cierpienie po stracie najbliższych, brak zaufania do ludzi, alkoholizm i tragedię niewinnego dziecka. Zestawienie tych dwóch elementów powoduje, że w książce jest równowaga między szczęściem a tragedią. Zupełnie jak w życiu, gdy raz jest dobrze a raz źle. Dlatego książkę czyta się wprost jednym tchem.

Rzeczą, która najbardziej mnie ujęła w książce było pokazanie jak wielką miłością ludzie potrafią obdarzyć zwierzęta i jak zwierzęta się za dane im uczucie odpłacają. Jestem ogromną miłośniczką zwierząt więc ten wątek mnie bardzo poruszył. Sama jakbym mogła przygarniałabym wszystkie bezpańskie i skrzywdzone zwierzaki, tak jak robili to Ada i Michał. W opowiadaniu dokładnie jest pokazane, jak zwierzęta potrafią odpłacić za okazane im uczucia.

Książkę bardzo polecam, bo jest mądra i porusza  ważne i trudne problemy. Ale tak naprawdę myślę, że wystarczającą zachętą będzie popatrzenie się w brązowe oczy dziewczynki z okładki, żeby zahipnotyzoni jej spojrzeniem sięgnąć po „Czarownicę”.

wtorek, 26 czerwca 2012

"Gra o tron" - George R. R. Martin








"Gra o tron" - George R. R. Martin


W Zachodnich Krainach o ośmiu tysiącach lat zapisanej historii widmo wojen i katastrofy nieustannie
wisi nad ludźmi. Zbliża się zima, lodowate wichry wieją z północy, gdzie schroniły się wyparte przez ludzi pradawne rasy i starzy bogowie.
Zbuntowani władcy na szczęście pokonali szalonego Smoczego Króla, Aerysa Targaryena, zasiadającego na Żelaznym Tronie Zachodnich
Krain, lecz obalony władca pozostawił po sobie potomstwo, równie szalone jak on sam.
Tron objął Robert - najznamienitszy z buntowników. Minęły już lata pokoju i oto możnowładcy zaczynają grę o tron...

źródło: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/134254/gra-o-tron


Pod wpływem szumu towarzyszącemu od jakiegoś czasu „Grze o tron” w końcu i ja postanowiłam sprawdzić co to za cudo i nad czym te wszystkie zachwyty.

Nie powiem, początki były ciężkie, ale kartka na której zapisywałam wszystkich bohaterów i opisywałam kto jest kim bardzo pomogła.

Ciężko streścić o czym jest książka. Oczywiście głównym wątkiem, jak wskazuje sam tytuł jest walka o władzę. W tym przypadku o władzę nad  Siedmioma Królestwami.  Ale poza tym jest tu niezmiernie wiele wątków a jeszcze więcej bohaterów. I bohaterowie są chyba najmocniejszą stroną książki.

Nie ma postaci bezbarwnych, każdy jest wyrazisty, każdy budzi jakieś emocje, czytając po pewnym czasie możemy bez większych problemów określić kogo lubimy a kogo chętnie zobaczylibyśmy martwym.
Mamy tu pełen wachlarz ludzkich cech. Niektórzy są honorowi, sprawiedliwi i gotowi poświęcić się dla dobra sprawy. Innym zależy tylko na władzy i nie ugną się przed niczym aby osiągnąć założony cel. Jeszcze inni są bezwzględni, podstępni, tchórzliwi lub naiwni. Są to postacie bardzo ludzkie, które nie są idealne. Zdarza im się popełnić błąd lub podjąć złą decyzję, za którą później przyjdzie im zapłacić.

Moimi ulubionymi postaciami zostali Eddard Stark - Lord Winterfell, Jon Snow – bękart Lorda Starka i Daenerys  Targaryen – Smocza Księżniczka.  Zwłaszcza Dany, od pierwszego pojawienia się na kartkach książki, obdarzyłam wielką sympatią. Ale polubiłam również Brana i Arya Starków – dzieci Lorda Neda.

Podziwiam Georga Martina za stworzenie takiej powieści. Podziwiam go za to że potrafił stworzyć wszystko od podstaw. Cały świat przedstawiony w książce jest dziełem jego wyobraźni. Wątki są wciągające, bardzo prawdziwe, czytając ma się wrażenie, że historie przedstawione w książce mogły wydarzyć się naprawdę. Mimo mnogości wątków wszystko się zgadza, wszystko do siebie pasuje. Wszelkie opisy przedstawiane są w taki sposób, że czytelnik bez problemów może zobaczyć to co autor chciał pokazać. Wystarczy czytać a wyobraźnia resztę zrobi sama.

 „Gra o tron” określana jest mianem powieści fantasy ale wątków fantastycznych jest w niej jak na lekarstwo (przynajmniej w tym tomie). Ja bym ją bardziej określiła mianem powieści rycerskiej ale można w niej znaleźć elementy, które pasowałyby też do innych gatunków. Jest w niej romans, sensacja a nawet można by się doszukać wątku kryminalnego. Autor połączył w jednej książce wszystkie najlepsze cechy różnych gatunków literackich.

 Jak na taką książkę moja recenzja może nie jest zbyt wyczerpująca ale to dlatego, że „Grę o tron” bardzo ciężko opisać i streścić. Trzeba ją przeczytać, żeby się dowiedzieć na czym polega jej fenomen. Teraz muszę szybko obejrzeć pierwszy sezon serialu aby sprawdzić czy jest równie dobry jak książka. Powieść może mnie nie powaliła aż tak bardzo jak niektórych ale na pewno zachęciła do tego żeby sięgnąć po drugi tom, który powinnam dostać za dwa dni. Mam nadzieję, że w nim autor zakończy chociaż kilka wątków i dowiem się jak potoczyła się dalsza gra o tron.
 
 

niedziela, 17 czerwca 2012

"Księżniczka z lodu" - Camilla Läckberg








"Księżniczka z lodu" - Camilla Läckberg

W niewielkiej miejscowości na zachodnim wybrzeżu Szwecji, wśród małej, zamkniętej społeczności, gdzie wszyscy się znają i wszystko o sobie wiedzą – w jednym z domów odkryto zwłoki młodej kobiety. Początkowo wszystko wskazuje na samobójstwo, okazuje się jednak, że Alex została zamordowana. Prywatne śledztwo rozpoczyna Erika Falck – pisarka i przyjaciółka Alex z dzieciństwa, do której dołącza miejscowy policjant Patrik Hedström.

 Księżniczka z lodu to doskonałe studium psychologii zbrodni. Jednak książka nie ogranicza się jedynie do intrygi kryminalnej. Jest to także powieść obyczajowa z ciekawie nakreślonymi postaciami i interesującym obrazem szwedzkiej prowincji. To mocna strona powieści, która oprócz Szwecji odniosła wielki sukces także we Francji, gdzie trwają przygotowania do produkcji filmu.

 Pierwsze wydanie Księżniczki z lodu ukazało się w 2003 roku. Od tamtej pory Camilla Läckberg wydała już sześć kryminałów, w których czytelnicy spotykają się z policjantem Patrikiem Hedström i pisarką Eriką Falck oraz mieszkańcami małej miejscowości w pobliżu Göteborga. 


źródło: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/23098/ksiezniczka-z-lodu



           Od dawna wiele słyszałam o kryminałach Camilli Läckberg  będąc więc na Targach Książki w końcu postanowiłam kupić pierwszą część serii.
            Fjallbacka to małe szwedzkie miasteczko, w którym wszyscy się znają i każdy wszystko o wszystkich wie. Okazuje się jednak, że nie do końca tak jest. Pewnego dnia, Ericka Falk znajduje zwłoki swojej przyjaciółki z dzieciństwa- Aleksandry Wijkner. Najpierw wszystko wskazuje na samobójstwo. Z czasem okazuje się, że za śmiercią Alex stoi ktoś inny. A do odkrycia zabójcy prowadzi zagadka z przeszłości.
       „Księżniczkę z lodu” czytało mi się bardzo dobrze. Akcja była szybka, wciągająca, postacie wyraziste. Czytając coraz bardziej poznajemy bohaterów pierwszo i drugoplanowych. Stopniowo odkrywamy ślady i poznajemy nowe informacje, które mogą doprowadzić nas do znalezienia zabójcy Alex. W międzyczasie kilka razy, autorce udaje się nakierować nas na fałszywe tropy. A finał wątku jest naprawdę zaskakujący.
      W książce podobało mi się to, że nie był to kolejny kryminał pełen szczegółowych opisów zmasakrowanych zwłok, czy miejsc zbrodni. Nie, wszystko było opisane na tyle dokładnie na ile wymagał ogólny zarys ale nie było żadnych drastycznych scen. Nazwałabym tą książkę „damskim kryminałem”. Ale nie tylko ze względu na brak brutalnych opisów. Również dlatego, że autorka w bardzo fajny sposób przedstawiła rodzące się uczucie między Eriką Falkc a Patrikem Hedstromem. Bardzo przyjemnie czytało się ich sceny. Ukazanie tego, jacy na początku są nieśmiali i nieporadni względem siebie a jednocześnie jak ich do siebie ciągnie i jak im zależy na byciu razem. Zwłaszcza Patrkowi, który kochał się w Erice od najmłodszych lat.
      „Księżniczka z lodu” porusza również takie wątki jak przemoc w rodzinie, żałoba po śmierci bliskich osób ale pokazuje też ile ludzie są w stanie zrobić aby zachować pozory. Wolą skrzywdzić najbliższe sobie osoby byle by tylko o nich nie plotkowano i nie wytykano palcami w najbliższym środowisku.
     Myślę, że sięgnę po kolejną książkę Camilli Läckberg. Nie tylko dlatego, że jestem ciekawa czy kolejna część jest równie interesująca ale też aby poznać odpowiedzi na pytania, które zostały bez odpowiedzi w „Księżniczce z lodu”.


czwartek, 14 czerwca 2012

"Dom orchidei" - Lucinda Riley










"Dom orchidei" - Lucinda Riley
Julia Forrester, słynna pianistka, zrozpaczona po śmierci męża i ukochanego syna, szuka spokoju na angielskiej prowincji. Jednak przewrotny los i przypadkowa wizyta w wiekowym dworze Wharton Park, gdzie Julia spędziła dużo czasu w dzieciństwie, sprawiają że zamiast ukojenia odnajduje miłość i natrafia na trop rodzinnej tajemnicy. Kiedy do rąk Julii trafia pamiętnik z okresu drugiej wojny światowej, napisany przez lorda Harry'ego Crawforda, syna ówczesnego właściciela majątku, kobieta odkrywa prawdę o nieszczęśliwej miłości angielskiego arystokraty do Lidii, pięknej, młodej Tajki. Dzięki opowieściom swej babki, niegdyś pokojówki w Wharton Park, Julia poznaje bolesną historię opartą na zdradzie, kłamstwie i cierpieniu, która na zawsze połączyła losy dwóch rodzin.Po powrocie do Francji odkrywa, że jej mąż żyje, a prawda o wypadku, w którym zginął jej syn, jest inna niż do tej pory sądziła. Czy wyjazd do Tajlandii, magicznego miejsca, gdzie wszystko się zaczęło, pomoże Julii odzyskać upragniony spokój i uporządkować życie, które legło w gruzach?
źródło: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/130519/dom-orchidei


      Muszę przyznać, że całkiem miło czytało mi się „Dom orchidei”. Nie tylko dlatego, że przedstawiona historia była ciekawa ale również dlatego, że kocham storczyki i każda wzmianka o tych kwiatach wywoływała u mnie lekki uśmiech i chęć posiadania opisywanych okazów.
      Książka przedstawia dwie historie. Pierwsza dotyczy Julii, światowej sławy pianistki, która po śmierci męża i synka leczy rany w niewielkim domu w Anglii i Kita Crowforda. Dziedzica dworku Wharton Park, który boryka się z problemami finansowymi i przymierza się do sprzedaży posiadłości przodków.
     Druga historia dotyczy przodków Kita. Jest ona opowiadana prze Elsie, babkę Julii, która w młodości była pokojówką w rezydencji wujostwa Kita. Opowiada ona o nieszczęśliwej miłości ówczesnego dziedzica Wharton Park, Harrego i jego żony Olivii.
     Jak się okazuje przedstawiona  przez Elsie historia i wydarzenia, które miały miejsce w czasie II Wojny Światowej bardzo namieszają w dotychczasowym życiu Julii i Kita.
      Historia  Harrego i Olivii wciągnęła mnie dużo bardziej niż wydarzenia opisujące życie Julii i Kit. Nawet jeśli pewne rzeczy można było przewidzieć to zdarzały się momenty, które naprawdę mnie zaskakiwały. Kiedy rozpoczynałam rozdziały dotyczące przeszłości ciężko było mi przerwać czytanie ponieważ bardzo byłam ciekawa co wydarzy się dalej.
     Książka ma ponad 500 stron więc siłą rzeczy zdarzały się pewne dłużyzny. Momentami historia była naiwna i przewidywalna albo wprost przekombinowana i ciężka do uwierzenia.. 
     Autorka ładnie ukazała w książce proces godzenia się ze stratą swoich najbliższych. Pokazała, że mimo tego, iż zdaje się, że nigdy nie przestaniemy cierpieć po ich stracie i będzie my ich opłakiwać już zawsze to po prostu nadchodzi taki dzień kiedy budząc się uświadamiamy sobie, że zaczynamy godzić się z tym, że tych których kochaliśmy już nie ma i postanawiamy żyć dalej.
     Lecz głównym przekazem książki jest ukazanie jak bardzo nieprzewidywalne jest życie, jaki wpływ na nas mogą mieć decyzje przodków i namawianie do korzystania z życia ponieważ  żadna chwila już nigdy się nie powtórzy.
     Pokazuje również, jakie mamy szczęście żyjąc w dzisiejszych czasach kiedy każdy może kochać kogo chce i robić to czego pragnie.
     Książkę polecam osobom, które lubią romanse z historią i rodzinną tajemnicą w tle. I oczywiście wielbicielom storczyków



poniedziałek, 4 czerwca 2012

"Obiecaj mi" - Richard Paul Evans











"Obiecaj mi" - Richard Paul Evans

Opowieść o obietnicach, których moc zdolna jest pokonać czas
„W zamkniętych na klucz i ukrytych w szafie szkatułkach przechowuję dwa naszyjniki. Są podarunkami od dwóch mężczyzn. Oba naszyjniki są piękne i cenne, nie noszę jednak żadnego z nich - jednego z powodu złamanej obietnicy, drugiego z powodu obietnicy dotrzymanej”. 
Tamtego roku Beth przestała wierzyć w szczęśliwy los. Jej życie rozsypało się jak domek z kart: musiała zmierzyć się ze zdradą i opuszczeniem. W chwili próby zawiódł ją najbliższy człowiek, łamiąc wszystkie obietnice, które do tej pory składał.
Wtedy właśnie pojawił się Matthew - niespodziewanie, bez zaproszenia. Jak anioł, który łapie za rękę dokładnie w tej chwili, w której tracimy resztki nadziei. Wiedział, jak pomóc, co zrobić, by Beth znów zaczęła się uśmiechać, znał odpowiedzi na dręczące ją pytania. On też złożył obietnicę. Czy będzie w stanie jej dotrzymać? Kim naprawdę jest Matthew i skąd tyle wie na temat Beth i jej rodziny?
Każda z 10 powieści Richarda Paula Evansa znalazła się na szczytach list bestsellerów, a ich łączny nakład w USA przekroczył 14 milionów egzemplarzy. W Wydawnictwie Znak literanova do tej pory ukazały się Stokrotki w śniegu, Szukając Noel oraz Kolory tamtego lata. ukryj.
źródło:  http://lubimyczytac.pl/ksiazka/116228/obiecaj-mi


                                                           OPINIA ZAWIERA SPOILERY


Tyle się naczytałam pozytywnych opinii o książkach Richarda Paula Evansa. Że takie romantyczne, prawdziwe, uczuciowe, piękne... No nie wiem, możliwe, że zaczęłam znajomość z twórczością tego pana od złej książki albo nie jestem romantyczna ale chyba nie zostanę fanką jego książek.

„Obiecaj mi”opowiada historię Beth, młodej kobiety na którą w bardzo krótkim czasie spada wiele problemów. Choroba córki, wiadomość o zdradzie męża a następnie jego śmierć.Kiedy myśli, że nic dobrego już jej w życiu nie spotka, w Boże Narodzenie 1989 roku poznaje przystojnego mężczyznę – Matthew. Jak się później okazuje ich spotkanie nie było przypadkowe a Matthew nie jest zwykłym mężczyzną lecz kimś kto będzie miał wpływ na całe przyszłe życie Beth.

Nie wiem czemu ale „Obiecaj mi” nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia. A wprost przeciwnie, wydawało mi się strasznie naiwne i tak prawdopodobne jak to że Polska wygra EURO 2012 ;-)

Wszystko wydawało mi się naciągane, naiwne, przewidywalne. A najgorszy w tym wszystkim był pomysł zrobienia z Matthew przybysza z przyszłości, który kiedyś będzie zięciem Beth.

Nie wiem co w tym romantycznego, że facet rozkochuje w sobie kobietę a później ją opuszcza. W dodatku, ta kobieta przez całe życie żyje zeświadomością tego kim jest mąż jej córki i tego co razem przeżyli.

Nie lubię książek, w których pojawiają się rzeczy których nie można logicznie wytłumaczyć. Kiedy chcę poczytać ”bajkę” to sięgam po książki fantasy ale książki tego typu gdzie nagle pojawiają się jakieś tajemnicze postacie z przyszłościmnie odrzucają.

Możliwe, żepozostałe książki pana Evansa są lepsze, bardziej realne i nie tak naiwne ale w najbliższym czasie raczej się o tym nie przekonam gdyż na razie nie mam wplanach czytania kolejnych jego romansów.

 

sobota, 2 czerwca 2012

"Uwodziciel" - Guy de Maupassant










"Uwodziciel" - Guy de Maupassant

Podpisywać się pod nie napisanymi przez siebie artykułami, żyć kosztem własnych przyjaciół, przyjmować pieniądze od kochanki, przechwycić połowę cudzego spadku, uwieść żonę swojego zwierzchnika - by porzucić ją i poślubić jej posażną córkę, zbierać złote okruchy afery polityczno-finansowej, którą posłużyło się mimowolnie: oto sposób na życie, który z taką łatwością przyswaja sobie Bel-Amie. Powieść o brutalnym nadejściu nowoczesności, o przetasowaniu wszelkich wartości; powieść o czasach, w których pieniądz i władza stają się najgłębszym marzeniem człowieka. 
 źródło:  http://lubimyczytac.pl/ksiazka/140709/uwodziciel-bel-ami


Czytając tą książkę ciężko mi było uwierzyć, że została napisana około 130 lat temu. Taka historia spokojnie mogłaby się wydarzyć dziś. A nawet nie wiem czy podobne rzeczy nie mają miejsca częściej w dzisiejszych czasach niż XIX wieku.

Książka przedstawia historię Jerzego Duroy. Młodego mężczyzny, który wiedzie bardzo ubogie życie w Paryżu. Pewnego dnia spotyka swojego znajomego, który proponuje mu pracę w gazecie, w której sam jest dziennikarzem. I wtedy życie Jerzego diametralnie się zmienia. Zaczyna piąć się po szczeblach drabiny społecznej i zawodowej. Staje się coraz bardziej znany, doceniany i podziwiany. Podziw budzi zwłaszcza wśród kobiet. Jeśli Jerzy postanowi, którąś zdobyć – przepadła.

„Uwodziciel” jest jak połączenie „Kariery Nikodema Dyzmy” i „Cassanovy”. Jego postępowanie należy raczej potępiać ale naprawdę miałam niesamowity podziw dla tego jak biedny młody chłopak potrafił się ustawić w życiu. Wystarczyło tylko, że ktoś dał mu jedną szansę a on ją wykorzystał do granic możliwości. Szedł po trupach do wyznaczonego celu i nie oglądał się na innych. Nie przejmował się tym, że kogoś skrzywdzi, zrani. Wiedział czego chce, chce być obrzydliwie bogaty, i dążył do tego.

Jednak najbardziej zdumiało mnie to jak potrafił omotać kobiety. To się w głowie nie mieści jak wszystkie na jego punkcie głupiały. Lgnęły do niego jak pszczoły do miodu. Dziewczynki, nastolatki, młode kobiety, kobiety dojrzałe... Nie miało to znaczenia. Jeśli Jerzy zarzucił na którąś sieci nie miała szans. Chodził za nią, powolutku owijał ją sobie wokół palca, prawił komplementy, wyznawał miłość aż mu w końcu ulegała.

Był z nią do póki mu się nie znudziła albo póki na swojej drodze nie spotkał kobiety, która mogłaby mu dać większe pieniądze i brał się za uwodzenie następnej. Bez żadnych skrupułów porzucając poprzednią.

Nie interesowało go to, że je krzywdzi, że będą przez niego cierpieć. Dla niego ważny był tylko on sam i jego interes. Wszyscy inni byli tylko pionkami, które wykorzystuje do własnych celów.

Jak wspomniałam na początku czytając książkę nie ma się wrażenie że to powieść sprzed ponad 100 lat. Jest to historia uniwersalna. Bo czy dziś nie ma takich karierowiczów, którzy dla osiągnięcia pozycji i bogactwa są w stanie posunąć się do największych podłości? Czy nie raz się słyszy płacze kobiet, które zostały oszukane, wykorzystane i okradzione przez mężczyznę, który zapewniał że ją kocha?

Książkę polecam. Czyta się ja szybko i dobrze i czasami aż ciężko uwierzyć w naiwność kobiet. Teraz koniecznie muszę obejrzeć film. Jestem ciekawa jak będzie wyglądała ekranizacja. Chociaż muszę przyznać, że Robert Pattinson całkiem pasuje mi do roli Jerzego. Uwodziciela, który nie ustrzeże się przed niczym aby osiągnąć swój cel.